Όταν ο Καστράτος,παίρνει ανθρώπινη μορφή

Όλοι ξέρουμε τον Καστράτο, τον ευνουχισμένο γάτο του Αρκά...
Συνειδητοποιώ, λοιπόν, με τον καιρό...ότι διάφοροι γνωστοί μου, "ευνουχίζονται" από τις γκόμενές τους...
Είμαι σίγουρη, ότι όλοι έχουμε-είχαμε στον περίγυρό μας ένα τέτοιο πρότυπο ζευγαριού. Και αν τυχαίνει να γνωρίζουμε τον άντρα πριν από αυτή του τη σχέση, αντιλαμβανόμαστε ακόμη πιο έντονα την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω διάφορους, να "μεταλλάσσονται" σιγά σιγά, από ένα άτομο που σεβόμουν (γιατί ότι κ αν έκανε, τουλάχιστον το έκανε γιατί το ήθελε από μόνος του) ,σε κάτι μούλιδες-που κατά τ'άλλα εξακολουθούν να το παίζουν αλάνια στους γύρω τους και να μην παραδέχονται την αλήθεια- που ουσιαστικά, μόνο παντόφλα δεν πέφτει στο σπίτι.
Άτομα που παλιά δεν υπολόγιζαν τίποτα(με την καλή την έννοια), πλέον έχουν γίνει τα σκυλάκια της κυρίας και είναι διατεθειμένα να πιστέψουν κάθε ψέμα-πλεκτάνη της, και να κάνουν ό,τι τους ζητήσει...είτε αυτό είναι από το να κόψουν τα pc games, μέχρι το να ξεκόψουν σιγά σιγά από την παρέα τους...ΒΕΒΑΙΑ δεν το κάνουν εξαρχής προφανώς...στην αρχή είναι όλο γλύκες και γλείψιμο με την παρέα,μέχρι που σιγά σιγά με τον καιρό φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας και σκοπός τους(που πολλές φορές είναι και ο γάμος).
Και φυσικά ο τυπάς, κάνει ότι του λέει(με τρόπο πάντα)...αλλά δεν το κάνει ποτέ γιατί πραγματικά το θέλει..το κάνει είτε από τύψεις, είτε από μαλακία.Και στο τέλος φυσικά-αν αυτό τραβάει πολύ καιρό-καταλήγει αυτός να είναι δυστυχισμένος και αυτή να χαίρεται γιατί νομίζει πως έχει δίπλα της κάποιον που τον έκανε να την αγαπήσει...Και απορώ, πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει κάποια, όταν βλέπει πως όλα αυτά που κάνει ο δικός της, δεν τα κάνει γιατί πραγματικά τα θέλει...αλλά γιατί έμμεσα αναγκάζεται...και πόσο χαρούμενη μπορεί να νιώθει που καταπιέζει το σύντροφό της και που τον ξεκόβει από τους φίλους του και από κάποιες χαζές(ενδεχομένως) συνήθειες, οι οποίες όμως δεν βλάπτουν κανέναν.
Και πριν μου πει κανείς ότι το αγόρι τα κάνει αυτά από την αγάπη του και τον έρωτά του...θα προτείνω να σκεφτείτε πως λειτουργούν οι άνθρωποι όταν είναι πραγματικά ερωτευμένοι+αγαπημένοι, όπου τις πρωτοβουλίες για μια πράξη που θα δώσει χαρά στον άλλον, τις παίρνουν μόνοι τους και στο τέλος νιώθουν μια ολοκλήρωση ΚΑΙ ΟΙ 2...και όχι τύψεις και αμφιβολίες ο ένας, και χαρά ο άλλος.
Για να γίνει πιο κατανοητό σε όλους τι εννοώ, θυμηθείτε τη Μία από το Two and a half men και πως είχε καταντήσει τον Charlie και πόσο δυστυχισμένος/καταπιεσμένος κατάλαβε ότι ήταν.( Και η Judith περίπτωση τύπισσας-ευνουχισμού είναι, μόνο που ο Alan ήταν από την αρχή μούκας.)
Και από τέτοιου είδους, ζευγαράκια..το μόνο που μου προκαλείται, είναι μία αηδία για την κοπέλα και ένας οίκτος για τον άντρα...Εκτίμηση όμως, για κανέναν από τους 2...